Na een heerlijke nacht ben ik toch weer vroeg wakker. Uitslapen lukt nog niet echt. We pakken de spullen weer in en gaan voor een laatste keer eten bij de buren. Daarna checken we uit en stappen in de bus naar de haven aan de andere kant van het eiland. Met de speedboot varen we terug naar het vaste land. Daar stappen we in de bus terug naar Hanoi. Aan het eind van de ochtend komen we aan en nemen op het busstation een taxi naar de luchthaven. Rijdend door een zonnig Hanoi, overdag en buiten de spits, moet ik mijn beeld iets bijstellen. Zo valt Hanoi wel mee. De bruine smogmist es verdwenen en het valt op dat de stoepen worden geveegd door de mensen. Ze vegen het tot de straat en laten het daar op een hoopje liggen. Vuilnismannen en -vrouwen vegen die hoopjes weer op en gooien het in de rijdende container die ze voortduwen. Op een centraal punt worden die containers geleegd in een grote vuilnisauto. Een prima systeem voor een schone stad.

Naast de auto is een scooter favoriet. Niet zoals in Thailand met de hele familie en de geit op een scooter, maar gewoon alleen. Soms met twee en heel af en toe met drie personen. Sommigen hebben van hun scooter een winkel gemaakt vol met prachtige bloemen en boeketten aan de zijkanten en hoog achter zich opgebouwd. Of zo'n zelfde constructie, maar dan met vogelkooien. Waar natuurlijk wel vogels al in zitten. Dat schijnt hip te zijn hier, een vogelkooitje aan de gevel. Leuk voor de vogels, om vlak naast een autoweg buiten te hangen en niet weg te kunnen. Veel mensen dragen een mondkapje tegen de smog, maar die hebben ze niet voor de vogeltjes.

Bij het vliegveld zwaait de taxichauffeur ons nog even na en eenmaal binnen kunnen we eigenlijk gelijk inchecken. De mensen voor ons moeten ook hun tassen op de weegschaal leggen. Daarna worden ze weggestuurd om bij een kassa te gaan betalen. Met die kassabon, krijgen ze hier bij de balie hun paspoort en instapkaart. Ik denk dat al je bagage wordt gewogen en als het te zwaar is moet je bijbetalen. Ik haal voor de zekerheid mijn water en dikke leesboek maar vast uit mijn tas, dat scheelt in gewicht. Een beetje onhandig is het wel en ook nog overbodig, want onze handbagage wordt niet gewogen. Blijkbaar wilden onze voorgangers alles als handbagage meenemen en dat mag maar tot een bepaald gewicht. Zo leer ik nog eens wat.

Als we zijn ingecheckt lopen we maar gelijk naar de controle. Daar staat een hele lange rij. We sluiten braaf aan, maar een Vietnamese vrouw wil net even voor piepen. Door mijn heup wat te draaien, mislukt haar plan. We waren het alweer vergeten, maar inderdaad voor Vietnamezen geldt een rij niet. Gelukkig zijn wij groot en breed met hun vergeleken, dus we blokkeren ons stekkie. De vrouw geeft niet op en staat pal achter Kelly. Die kan er slecht tegen als mensen zich zo aan haar vast klampen. Ze schuift dus maar voor mij in de rij en ik gooi mijn dikke billen in de strijd. Dat schept ruimte. :-)

Eenmaal door de controle gaan we lekker lunchen. Overal is wifi en dat is wel heel prettig. We zoeken alvast een locatie in Da Nang waar we kunnen overnachten en Kelly heeft een app van de Japanner. Die heeft hij gisteravond al gestuurd om te vragen wat ze 's avonds ging doen. Dat is nu te laat, maar als ze terug appt wat ons reisplan is, is er een kans dat we hem over vier dagen weer treffen. Dat zou grappig zijn.

In het vliegtuig zitten we ruim, omdat we drie stoelen voor ons twee hebben. Het is een vlucht van anderhalf uur naar Da Nang. Voor ons zitten drie Russinnen, die qua lawaai niet onder doen voor de twee Vietnamese kinderen die daar weer voor zitten. Misschien zijn wij wel afwijkend, omdat iedereen zo luidruchtig is. In Da Nang is het nog heerlijk 29 graden en een taxi is zo gevonden. Die brengt ons door het hectische verkeer nar het centrum. Onderweg schept hij bijna een scooter, die nog net even voorlangs wil op de rotonde. Als ik daar op zou moeten afrijden, zou ik nooit slagen. Bij het hostel, stap ik eerst een verkeerde deur binnen. Ook een hostel, waar een jongen geen Engels spreekt, maar gelijk google translate opzoekt en zo samen achter de computer komen we er achter hoe laat we morgen de bus kunnen nemen, wat een kamer bij hem kost en dat hij alleen bedden met hele harde matrassen heeft. Hard is hier ook echt hard. Dat zijn net planken en daarop worden we steeds wakker, zodra we ons om willen draaien. Ik ga dus even verder kijken en kom bij de buren, die heerlijk zachte bedden hebben. Ondertussen heeft Kelly ontdekt dat we juist dat hostel van de buren hadden uitgezocht op het vliegveld. Het uitstapje bij die jongen was dus eigenlijk niet nodig geweest, maar wel heel gezellig.

Ook in het hostel met zachte bedjes worden we enorm vriendelijk ontvangen. Het Engels is redelijk, dus dat scheelt ook weer. Even later lopen we in het centrum om wat te gaan eten. We gaan zitten bij restaurant Saigon, waar veel Aziaten zitten te eten. Hele families, maar ook een groepje van ze mannen, die naast eten ook flink bier drinken. Naast hun tafel staat een kratje bier. Geweldig leuk om te zien, in Nederland ondenkbaar. Het eten met een groep maakt dat je veel gerechten besteld en er gezamenlijk van eet. Wij zijn maar samen, dus we bestellen niet zes porties. Het is dus kiezen. Er staat van alles op het menu: kikker, ninjavis, slang. We kiezen toch maar gewoon vlees met veel groenten en ik wil graag vis. Helaas is wat ik bestel niet voorradig, dus bestellen we garnalen. Altijd goed. Totdat het gebracht wordt. Het zijn kleine ongepelde garnalen, heerlijk gekruid, maar ik blijf toch pootjes voelen als ik ze zo opeet. Niet mijn ding. Kelly vindt het lekker knapperig, net chips en eet smakelijk het schaaltje leeg. Die zie ik ook nog wel insecten eten. :-) De bediening is superaardig. Een heel ander slag mensen dan in het noorden van Vietnam. We verbazen ons erover dat verkopers van fruit of andere lekkernijen gewoon binnen kunnen lopen om hun waren te verkopen. Of binnen, het is een open restaurant, zonder ramen of deur, alleen een dak. We kopen bij een vrouw lekkere verse ananas als toetje. Heerlijk! Ook dit hebben we in noord Vietnam gemist. Lekker vers fruit. We zijn blij in Centraal Vietnam te zijn.

We halen nog een fles water en gaan naar de kamer. Morgen maar weer eens verder.