Wat me opvalt op Jeju eiland is bij de landing al de vele blauwe daken. Knalblauwe dakpannen of golfplaten. Dit blijkt gemaakt van verzinkte staalplaten, goed bestand tegen corrosie, wat op een eiland in zee wel handig is. Jeju is een lava-eiland, ontstaan door vulkaanuitbarstingen. Daarnaast is het enorm groen. Enorme bossen van naald- en loofbomen. Blijkbaar is de grond erg vruchtbaar, want het wemelt van de kassen en akkers. De kassen lijken op die van ons, maar dan met een ronde bovenkant. Ze zijn vaak afgedekt met wit, groen of zwarte doeken. Geen idee waarom. Hier worden voornamelijk sinaasappels verbouwd en dat is dan ook het voornaamste exportproduct van Jeju. Samen met paarden. Veel paardenranches onderweg en de meeste paarden die in Korea gebruikt worden komen van Jeju eiland. Niet dat ik eerder al veel paarden gezien heb. Rond Seoul op zijn weinig dieren te bekennen, behalve vogels. Zelfs op de rijstvelden staan de witte kraanvogels eenzaam zonder de bekende buffel. Op Jeju eiland lopen wel koeien. Niet veel, maar af en toe een weiland met een kudde mooie lichtoranje koeien. Ze zijn er dus wel.

Engels is hier niet echt bekend en we worden gered door Google-translate. Dat kennen ze wel en wordt vaak gebruikt. Erg handig, want het Koreaans met Jeju-dialect verstaan wij natuurlijk niet. Onderweg zijn er veel bloeiende hortensia's. Struiken van wel drie meter hoog in de prachtigste kleuren. Van wit, rose, lichtblauw tot fucsia en dieppaars. Vooral die laatste kleur heb ik nog nooit eerder gezien. Prachtig!

Onderweg van de haven naar ons huisje valt het me op dat er amper scooters of ander motorverkeer op de weg is. Alleen maar auto's en vrachtwagens. Alleen toeristen zijn op de fiets en dan met volle bepakking, dus rondtrekkend. Wel zie ik hier meer kinderen dan in Seoul, maar misschien komt dat omdat het weekend is en mensen vanaf het vasteland hier een korte vakantie houden. Er zijn veel vakantieparken op Jeju eiland met vakantiehuisjes en iets om te ondernemen. Vaak bij de ingang van een groot bos, want hiken en wandelen is erg populair. Meestal in een slakkentempo, maar voor de hoogteverschillen door de enorme bergen is dat vaak het meest geschikte tempo. Als wij naar boven hollen en halverwege bij moeten komen, stappen de Koreanen rustig aan ons voorbij.

Tijdens het rijden moeten we steeds stoppen voor drempels, vaak vlak voor een kruispunt, maar dan ook weer vlak na het kruispunt. De maximun snelheid is tussen 50 – 70 km. In een dorp vaak maar 30 en voor een drempel staat een bordje 20km. Langs de weg zie ik een politieagent op een stoeltje zitten. Hij zit achter een statief met camera. Oeps snelheidscontrole!

Hier zijn ze gek op stoplichten. Eén weg hangt er vol mee, om de honderd meter stoppen. Die weg mijden we de rest van de dagen. Het systeem is even wennen met vier lichten naast elkaar, maar vaak is de tweede van links voor de afslag. De meest linkse en de twee rechtse zijn voor rechtdoor en gewoon rood (links), oranje en groen (rechts). De middenstreep op de weg is geel, de zijstrepen wit. Als we de berg afrijden zijn er rode zeebrapadstrepen op de weg aangebracht. Niet echt prettig, maar daardoor rijden we wel langzamer de berg af. Door de vulkaangebergte zijn er behoorlijke hoogteverschillen op het eiland. We zijn blij met ons huurautootje, die brengt ons van het noorden, naar het oosten van het eiland. Jeju eiland is 73 km breed en 13 km lang. Doordat we niet zo hard kunnen en mogen rijden, doen we er een uur over. Dan komen we bij een prachtig huisje. Ook hier weer de schuine stopcontacten. Geen idee waarom de gaten waar de stekkers in moeten schuin in de huls zitten. Huizen en muren zijn mooi geschilderd. Egaal of als een prachtig schilderij. Ik ben vergeten te vragen wie zo mooi kan schilderen. Het bouwen van huizen gaat hier heel snel. Kelly en Tim hebben in Seoul een gebouw zien ontstaan van vijf verdiepingen in drie maanden tijd. En dan is het ook echt af. Opgetrokken uit betonblokken, afgewerkt met mooie grijze tegelplaten aan de buitenkant. Er wordt heel veel gebouwd nu overal. De crisis is duidelijk voorbij en ook op Jeju eiland worden hele dorpen met eengezinswoningen en grote gebouwen opgetrokken. In Seoul ging het bouwen dag en nacht door. Dat moet ook wel om zoiets in drie maanden neer te zetten.

Ons huisje is vlak bij de kust met een mooi strandje. Strandstoelen kennen ze niet. Er wordt door een moeder een klein kampeerstoeltje gebruikt, terwijl man en kinderen in het water zijn. Dat betekent gekleed in korte broek en t-shirt tot de knieën in het water en dan spartelen. Of beestje en schelpen zoeken. Dat wordt op de lavarotsen door veel mensen gedaan, net als bij ons als het eb is. Een groep tieners heeft de grootste lol in het water, ook geheel gekleed. Niemand gaat verder het water in, niemand kan zwemmen.

In Korea wordt nog steeds de ramp in 2014 herdacht, toen een veerboot zonk met 300 middelbare schoolkinderen aan boord. Het herdenken gebeurt door het dragen van een geel lintje. Die staan ook afgebeeld op bordjes die aan lantaarnpalen hangen. Deze ramp en de bezetting door de Japanners is blijvend leed. Op Jeju eiland zijn enorm veel musea. Van een citrusmueum en een bliksemmuseum tot een sex- en gezondheidsmuseum aan toe. Als we alles willen doen en zien hier, dan zijn we nog wel even bezig. We beperken ons dus tot de highlights.